Το πόδι πονάει και παραμορφώνεται

Το πόδι με κότσι πονάει, δυσκολεύεται να βρει παπούτσι να μπει, πόσο μάλλον αν θέλει η ασθενής να ντυθεί κομψά ή να φορέσει ψηλοτάκουνα παπούτσια. Το κότσι επηρεάζει τα μικρότερα δάκτυλα των ποδιών αφού αυτά παίρνουν μία γαμψή μορφή, βγάζουν κάλους και επίσης επηρεάζει τις κεφαλές των μεταταρσίων, δημιουργώντας τη λεγόμενη μεταταρσαλγία. Αξίζει να ειπωθεί πως μεγάλο ρόλο έχει η κληρονομικότητα, όχι όμως ότι δεν εμφανίζεται και χωρίς αυτήν. Το ίδιο ισχύει και για τα στενά παπούτσια με ψηλά τακούνια.

Οι φόβοι των γυναικών είναι γνωστοί: Το χειρουργείο θέλει νάρκωση, μετά πονάς πολύ και συχνά η παραμόρφωση υποτροπιάζει, δηλαδή εμφανίζεται εκ νέου. Έτσι, κατά καιρούς κάνουν την εμφάνισή τους όλο και περισσότεροι νάρθηκες που «υπόσχονται» ότι το πρόβλημα εξαφανίζεται χωρίς χειρουργείο.

Ποια είναι η αλήθεια

Η ουσία του προβλήματος έγκειται στο ότι στραβώνει το μεγάλο δάκτυλο του ποδιού, πλησιάζει το δεύτερο δάκτυλο και συγχρόνως στρίβει, είναι δηλαδή μία σύνθετη παραμόρφωση. Η ανατομία της περιοχής άλλωστε είναι πολύ σύνθετη και ουσιαστικά ακόμη βρίσκεται υπό μελέτη. Όταν λοιπόν «φεύγει από την ευθεία του» το δάκτυλο, μένει ακάλυπτη και εξέχει η έσω επιφάνεια της κεφαλής του μεταταρσίου και αυτό το ονομάζουμε κότσι.

Πολλά κότσια είναι ανώδυνα. Αυτά ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν τα πειράζουμε και καλό είναι η ασθενής να τα συνηθίσει. Αυτά που πονάνε και περιορίζουν σημαντικά τις επιλογές υπόδησης πρέπει να διορθώνονται.

Η παραμόρφωση προκύπτει από ένα πολύπλοκο μηχανισμό που δεν είναι αναστρέψιμος και δημιουργεί λειτουργικά προβλήματα αφού περπατάει κανείς με διαταραγμένο τρόπο, ακόμη και αν δεν το καταλαβαίνει.

Η ορθοπεδική, ακόμη και σήμερα, ως μόνη αξιόπιστη λύση  θεωρεί τη χειρουργική αποκατάσταση του προβλήματος.

Τα νέα εξελιγμένα χειρουργεία

Έχει επέλθει τεράστια πρόοδος τα τελευταία είκοσι- εικοσιπέντε χρόνια στη χειρουργική αποκατάσταση του προβλήματος. Τώρα ξέρουμε γιατί αποτύγχαναν τόσα χειρουργεία του είδους στο παρελθόν: Επειδή το πρόβλημα δεν είχε αποκρυπτογραφηθεί πλήρως και το υποτιμούσαμε. Με απλά λόγια, τώρα ξέρουμε πως πρέπει να εξετάσουμε ένα πόδι που έχει βλαισό μέγα δάκτυλο (δεν καθόμαστε απλά να το κοιτάμε, εκτός αυτού δεν είναι όλα τα κότσια ίδια), πώς να αναλύσουμε την ακτινογραφία- που πάντα πρέπει να βγαίνει με το πόδι υπό φόρτιση- με ποια κριτήρια να επιλέξουμε τη χειρουργική μας μέθοδο και πώς να ελέγχουμε τον εαυτό μας την ώρα του χειρουργείου.

Αν η παραμόρφωση δεν είναι μεγάλη, θαυμάσια και αξιόπιστη λύση προσφέρουν επεμβάσεις με πολύ μικρές τομές (δεν χρησιμοποιείται βέβαια lazer, αυτό είναι καθαρή παρεξήγηση). Τα άλματα στην τεχνολογία των χειρουργικών εργαλείων και της ακτινογραφίας εντός του χειρουργείου, το κατέστησαν δυνατό. Η στρατηγική πάντα παραμένει ίδια: Κόβεται κόκκαλο και οδηγείται σε μία νέα θέση, ώστε να ισιώσει το δάκτυλο.

Για να μείνει σε αυτή τη νέα θέση, φυσικά πρέπει να σταθεροποιείται με μία ή δύο βίδες. Όσο και αν τις δαιμονοποιούμε και φανταζόμαστε ότι «το σώμα μας δεν δέχεται αυτά τα σίδερα» στην πράξη σπανίως ενοχλούν, δεν επιβαρύνουν την υγεία και σε πάρα πολύ λίγες περιπτώσεις πρέπει να ξαναβγαίνουν. Χωρίς αυτές τις βίδες, διατρέχουμε τον κίνδυνο να μην κολλήσει το κόκκαλο και εκεί όντως αρχίζουν οι σοβαροί και μακροχρόνιοι πόνοι για τις ασθενείς.

Η αποκατάσταση

Ο σεβασμός στους υγιείς ιστούς και η λεπτή τεχνική εγγυώνται μία ταχύτερη ανάρρωση και γρήγορη επιστροφή στη δουλειά και στην καθημερινότητα για τις ασθενείς. Ο πόνος διαρκεί συνήθως δυο- τρεις μέρες μετά το χειρουργείο και είναι διαχειρίσιμος με απλά παυσίπονα, ενώ με το ειδικό υπόδημα μπορεί να πατήσει κανείς το πόδι του από την πρώτη ημέρα. Δίνοντας σημασία στη λεπτομέρεια και χειρουργώντας με ακρίβεια, ο κίνδυνος επιπλοκών είναι απειροελάχιστος.