Η ύπαρξη οικογενειακού ιστορικού καρκίνου αποτελεί σαφή προδιαθεσικό παράγοντα εμφάνισης της νόσου. Οι παράγοντες κινδύνου για εμφάνιση καρκίνου του μαστού στον άνδρα είναι:

• Μεταλλαγές των ογκοκατασταλτικών γονιδίων BRCA1 και BRCA2
• Σύνδρομο Klinefelter
• Παθήσεις όρχεων
• Παχυσαρκία
• Κίρρωση ήπατος

Η γυναικομαστία δεν έχει αποδειχθεί ως αιτιολογικός παράγοντας ανάπτυξης καρκίνου και μόνο στο σύνδρομο Klinefelter συνυπάρχουν οι δύο οντότητες.

Κλινικά, συνήθως ανευρίσκεται μια ανώδυνη, ψηλαφητή μάζα κάτω από το σύμπλεγμα θηλής-θηλαίας άλω με διάμετρο περί τα 3cm. Άλλα συμπτώματα αποτελούν η έκκριση από τη θηλή, η μαστίτιδα, η διάχυτη διόγκωση του μαστού, η εξέλκωση του δέρματος και η μασχαλιαία λεμφαδενοπάθεια. Η διάγνωση πάντως στην πλειονότητα των περιπτώσεων γίνεται καθυστερημένα και η συμμετοχή των λεμφαδένων είναι πολύ συχνή.

Για τη διάγνωση απαιτούνται μαστογραφία, υπερηχογράφημα και βιοψία είτε με λεπτή βελόνα (FNA) για κυτταρολογική εξέταση είτε μεγαλύτερη εκτομή (π.χ. core biopsy) για ιστολογική διερεύνηση.

Η αντιμετώπιση του καρκίνου του μαστού στους άνδρες γίνεται συνήθως με μαστεκτομή και λεμφαδενικό καθαρισμό μασχάλης, κυρίως λόγω του μεγάλου μεγέθους σε σχέση με το μαζικό αδένα κατά τη στιγμή της διάγνωσης. Σε ασθενείς με κλινικά αψηλάφητους λεμφαδένες μπορεί να πραγματοποιηθεί βιοψία του λεμφαδένα φρουρού, ώστε να αποφευχθεί ο καθαρισμός της μασχάλης και η νοσηρότητα που τον συνοδεύει σε περίπτωση που η βιοψία προκύψει αρνητική.

Συμπληρωματικά της χειρουργικής θεραπείας μπορούν να χορηγηθούν ακτινοθεραπεία για ελάττωση της τοπικής υποτροπής της νόσου καθώς και ορμονοθεραπεία, με κυριότερο παράγοντα την ταμοξιφένη. Το 80% των καρκίνων του μαστού στους άνδρες έχουν θετικούς ορμονικούς υποδοχείς. Χημειοθεραπεία λαμβάνουν οι ασθενείς προχωρημένων σταδίων και ιδίως αν έχουν μη ορμονοεξαρτώμενους όγκους.

Η ορχεκτομή αποτελούσε μέθοδο αντιμετώπισης της νόσου κυρίως κατά το παρελθόν. Σήμερα μπορεί να εφαρμοστεί σαν 2ης γραμμής ορμονικός χειρισμός σε ασθενείς με ορμονοεξαρτώμενους όγκους και χαρακτηρίζεται από ανταπόκριση σε ποσοστό 80% των ασθενών.

Η πρόγνωση του καρκίνου του μαστού στους άνδρες δεν είναι καλή δεδομένης της καθυστερημένης διάγνωσης και αντιμετώπισης της νόσου. Η 5ετής επιβίωση υπολογίζεται στο 85% όταν δεν υπάρχει συμμετοχή των λεμφαδένων και πέφτει στο 50% όταν υπάρχουν διηθημένοι λεμφαδένες.