Τα άτομα που βρίσκονται στην τρίτη ηλικία έχουν βιώσει και βιώνουν ένα σύνολο από απώλειες στη ζωή τους, με αποτέλεσμα να αυξάνουν τα επίπεδα της μοναξιάς και της απομόνωσης που βιώνουν. Η απουσία φίλων και γνωστών, ο θάνατος του/ της συζύγου, καθώς και η μείωση της κινητικότητας, με συνέπεια τον περιορισμό των κοινωνικών συναναστροφών οδηγούν σε αύξηση της μοναξιάς.
Σε κάθε επικοινωνία  μαζί τους , αναφέρουν το πόσο μόνοι νιώθουν αλλά παράλληλα και το πόσο τυχεροί είναι όταν τους αφιερώνουμε τον χρόνο για να μιλήσουν μαζί μας.

Είναι σημαντικό να μπαίνουμε στη θέση αυτών των ανθρώπων και να προσπαθούμε να είμαστε κοντά τους με πραγματική έγνοια φροντίδα και αγάπη. 

Πώς θα νιώθαμε αν βιώναμε τη δική τους κατάσταση και τι θα θέλαμε εμείς από τους άλλους;

Ας μην ξεχνάμε ότι είναι οι ηλικιωμένοι γονείς μας, οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας , η οικογένειά μας και οι ρίζες μας.

Εμβαθύνοντας με υπομονή κι αγάπη στους χαρακτήρες αυτών  των ανθρώπων , μιας άλλης εποχής, μαθαίνεις  ζωντανές ιστορίες-εμπειρίες, μιας άλλης ζωής πολύ πιο δύσκολης από τη σημερινή.

Την περπάτησαν όμως στοικά με αξιοπρέπεια , με ηθικές αρχές, με αυταπάρνηση για την οικογένεια τους και σεβασμό!

Με αυτές τις αρχές και μας μεγάλωσαν.

Και τώρα πλέον, ανήμποροι κι ανυπεράσπιστοι σε μια καθημερινότητα, με μεγάλη κρίση αξιών μέσα στο διάβα του χρόνου, που τρέχει με ατελείωτους ρυθμούς σαν να μην έχει τελικό προορισμό, άλλοι απολαμβάνουν τους κόπους τους με την αγάπη και τη φροντίδα των παιδιών τους κι άλλοι πάλι όχι...

Η κάθε ιστορία τους ,που ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας, μια σύνοψη της ιστορίας ολόκληρης της Ελλάδας μιας άλλης εποχής, που δοκιμάστηκε κι εκείνη μαζί με αυτούς τους υπερήλικους μαχητές.

Τα διδάγματα πολλά.

Αξίζουν όλο το σεβασμό μας, αξίζουν το χρόνο μας, την υπομονή μας στο αργό από τα χρόνια βάδισμά τους…